آبرو در لغتنامه مرحوم دهخدا به معنای اعتبار ، شرف و قدر ترجمه شده است.
نظام نیزدر ادبیات سیاسی به معنی جمع نهاد های سیاسی فعال در یک کشور بوده که در حفظ حیات سیستم سیاسی و رشد و نمو و بقای آن نقش ایفا می کنند.درحاکمیت سیاسی ایران نیزاین لغت یکی از پر مصرف ترین واژه ها بوده و دفاع و حفظ نظام اصلی ترین اولویت کارگزاران و همه مردم معرفی می شود.اما براستی این نظام شامل چه المانهایی است؟
بدون شک شالوده نظام سیاسی در هر کشور و بالطبع در ایران ، قانون اساسی آن است.این قانون دستگاهها و سازمانها و نحوه تعامل آنها برای نیل به اهداف کشور را در قالب کلی تبیین می کند.بدون شک قانون اساسی مجموعه ایست صرفا حقوقی و صرف نظر از نام افراد طراحی شده و در مقابل آن همه جامعه دارای شرایط برابری هستند.اما در جمهوری اسلامی افراد حقیقی بدلیل وابستگی های سیاسی و همینطورایفای نقش در پیروزی انقلاب 57 و جنگ در مقابل عراق ، در تعریف نظام جای گرفته و به نوعی نام افراد بالاتر از تیتر حقوقی آنها جای دارد.
بر اساس آمار در طی عمر سی ساله جمهوری اسلامی تاکنون فقط 2000 نفردر راس قدرت حضور داشته و مجموعه حاکمیت به همین نفرات خلاصه شده است.این بدان معناست که نظام شامل همین افراد بوده و سایرین به دلایل مختلف امکان نزدیک شدن به دایره قدرت را نداشته اند.
پس نظام سیاسی ایران با یک تغییر فاحش ماهیتی از یک نظام قانون محور به یک نظام شخص محور تغییر چهره داده و منافع اشخاص همان منافع نظام تعبیر می شود.این تغییر ماهیتی باعث ایجاد حاشیه امنی برای کارگزاران نظام شده و بر اساس آن بر تمام خطاهای مسئولان به بهانه حفظ نظام چشم بسته شده و در جمهوری اسلامی ما اساسا با مسئولان کاملا معصوم و بدون اشتباه مواجه بودیم.
اگر این مقدمه را در کنار سخنان آقای خامنه ای در جمع دانشجویان بسیجی که هفته قبل انجام شد بگذاریم نتایج جالبی استخراج خواهد شد.در فرازی از این سخنان آقای خامنه ای می فرمایند که جنایاتی در زندانها اتفاق افتاده اما مهم نیست ، مسئله اصلی آبروی نظام است که در مجامع بین المللی هتک شده است.ظاهرا از منظر ایشان قتل و تجاوز به مرد و زن در زندانهایی که به طریق اولی شخص رهبری مسئول آنهاست مسائل مهمی نیست.همین جا باید پرسید که وقتی مسئول ارشد نظام حکومتی قتل و تجاوز را مقوله کم اهمیتی می داند ، پس اساسا مسئله مهم در نگاه ایشان چیست؟
اما می بایست خوشحال بود که آبرو هنوزکلمه مهجور در حاکمیت سیاسی ایران نشده و در بین حاکمان هر چند کم، اما مورد اعتناست.
ولی می بایست به ایشان یادآور شد که آبروی نظام که با نگاه واقع گرایانه همان اعتبار کارگزاران ترجمه می شود سالهاست که در ایران از بین رفته و وجود خارجی ندارد.این امر در پرونده های حقوقی بین المللی که تاکنون برای سیاسیون ایران و در راس آن برای شخص آقای خامنه ای در مجامع بین المللی گشوده شده به وضوح پیداست.ضمن اینکه کارگزاران نظام و در راس آنها محمود احمدی نژاد مجامع بین المللی را دارای اعتبار ندانسته و قطعنامه های ایشان را به کاغذ پاره می انگارد.حال چطور با چنین تلقی از نهاد های بین المللی ، رهبری نگران از دست رفتن آبرو در پیشگاه نهادهایی است که بی اعتبارند؟
اما به گواه موافقان و مخالفان، کسی که می توانست آبروی نداشته جمهوری اسلامی در سطح بین المللی را تا حدی ترمیم کند ، محمد خاتمی بود.او توانست با سیاست تنش زدایی شرایط مناسبی را در سطح منطقه ای و بین المللی برای ایران دست و پا کند.اما برخورد با وی در جریان وقایع پس از کودتا و دادگاه های فرمایشی عبرت آمیز بود.محمد خاتمی در جریان اعترافات ، بعنوان یکی از سرکردگان آشوب ها! معرفی شده و ستاد کودتا مسقیم و غیر مسقیم خواستار مجازات وی شده است.
اگر خاتمی ، موسوی و کروبی را که سابقه آنها بعنوان وزیر ، رئیس جمهور و رئیس مجلس و... را کنار هم قرار دهیم ازعمر جمهوری اسلامی به مراتب فراتر خواهد بود. پس بالطبع با مراجعه به مقدمه همین یادداشت می توان این افراد را نیز عین نظام دانست.حال چطور است که نظام با خود چنین می کند؟آیا این به معنای بی آبرویی نظام نیست؟
مطمئنا احمدی نژاد و سران کودتا و حتی شخص خامنه ای که تحت تعقیب پلیس بین الملل بوده و امکان خروج از ایران ، حتی برای زیارت خانه خدا را ندارد، توان کسب آبرو برای نظام ورشکسته جمهوری اسلامی ندارند.جناب خامنه ای بهتر بود در زمان کودتا اندکی به فکر آبروی نظام بودند چرا که نظام فعلی مصداق این ضرب المثل فارسی است :
آبی است که رفته، سبویی است شکسته.
نظام نیزدر ادبیات سیاسی به معنی جمع نهاد های سیاسی فعال در یک کشور بوده که در حفظ حیات سیستم سیاسی و رشد و نمو و بقای آن نقش ایفا می کنند.درحاکمیت سیاسی ایران نیزاین لغت یکی از پر مصرف ترین واژه ها بوده و دفاع و حفظ نظام اصلی ترین اولویت کارگزاران و همه مردم معرفی می شود.اما براستی این نظام شامل چه المانهایی است؟
بدون شک شالوده نظام سیاسی در هر کشور و بالطبع در ایران ، قانون اساسی آن است.این قانون دستگاهها و سازمانها و نحوه تعامل آنها برای نیل به اهداف کشور را در قالب کلی تبیین می کند.بدون شک قانون اساسی مجموعه ایست صرفا حقوقی و صرف نظر از نام افراد طراحی شده و در مقابل آن همه جامعه دارای شرایط برابری هستند.اما در جمهوری اسلامی افراد حقیقی بدلیل وابستگی های سیاسی و همینطورایفای نقش در پیروزی انقلاب 57 و جنگ در مقابل عراق ، در تعریف نظام جای گرفته و به نوعی نام افراد بالاتر از تیتر حقوقی آنها جای دارد.
بر اساس آمار در طی عمر سی ساله جمهوری اسلامی تاکنون فقط 2000 نفردر راس قدرت حضور داشته و مجموعه حاکمیت به همین نفرات خلاصه شده است.این بدان معناست که نظام شامل همین افراد بوده و سایرین به دلایل مختلف امکان نزدیک شدن به دایره قدرت را نداشته اند.
پس نظام سیاسی ایران با یک تغییر فاحش ماهیتی از یک نظام قانون محور به یک نظام شخص محور تغییر چهره داده و منافع اشخاص همان منافع نظام تعبیر می شود.این تغییر ماهیتی باعث ایجاد حاشیه امنی برای کارگزاران نظام شده و بر اساس آن بر تمام خطاهای مسئولان به بهانه حفظ نظام چشم بسته شده و در جمهوری اسلامی ما اساسا با مسئولان کاملا معصوم و بدون اشتباه مواجه بودیم.
اگر این مقدمه را در کنار سخنان آقای خامنه ای در جمع دانشجویان بسیجی که هفته قبل انجام شد بگذاریم نتایج جالبی استخراج خواهد شد.در فرازی از این سخنان آقای خامنه ای می فرمایند که جنایاتی در زندانها اتفاق افتاده اما مهم نیست ، مسئله اصلی آبروی نظام است که در مجامع بین المللی هتک شده است.ظاهرا از منظر ایشان قتل و تجاوز به مرد و زن در زندانهایی که به طریق اولی شخص رهبری مسئول آنهاست مسائل مهمی نیست.همین جا باید پرسید که وقتی مسئول ارشد نظام حکومتی قتل و تجاوز را مقوله کم اهمیتی می داند ، پس اساسا مسئله مهم در نگاه ایشان چیست؟
اما می بایست خوشحال بود که آبرو هنوزکلمه مهجور در حاکمیت سیاسی ایران نشده و در بین حاکمان هر چند کم، اما مورد اعتناست.
ولی می بایست به ایشان یادآور شد که آبروی نظام که با نگاه واقع گرایانه همان اعتبار کارگزاران ترجمه می شود سالهاست که در ایران از بین رفته و وجود خارجی ندارد.این امر در پرونده های حقوقی بین المللی که تاکنون برای سیاسیون ایران و در راس آن برای شخص آقای خامنه ای در مجامع بین المللی گشوده شده به وضوح پیداست.ضمن اینکه کارگزاران نظام و در راس آنها محمود احمدی نژاد مجامع بین المللی را دارای اعتبار ندانسته و قطعنامه های ایشان را به کاغذ پاره می انگارد.حال چطور با چنین تلقی از نهاد های بین المللی ، رهبری نگران از دست رفتن آبرو در پیشگاه نهادهایی است که بی اعتبارند؟
اما به گواه موافقان و مخالفان، کسی که می توانست آبروی نداشته جمهوری اسلامی در سطح بین المللی را تا حدی ترمیم کند ، محمد خاتمی بود.او توانست با سیاست تنش زدایی شرایط مناسبی را در سطح منطقه ای و بین المللی برای ایران دست و پا کند.اما برخورد با وی در جریان وقایع پس از کودتا و دادگاه های فرمایشی عبرت آمیز بود.محمد خاتمی در جریان اعترافات ، بعنوان یکی از سرکردگان آشوب ها! معرفی شده و ستاد کودتا مسقیم و غیر مسقیم خواستار مجازات وی شده است.
اگر خاتمی ، موسوی و کروبی را که سابقه آنها بعنوان وزیر ، رئیس جمهور و رئیس مجلس و... را کنار هم قرار دهیم ازعمر جمهوری اسلامی به مراتب فراتر خواهد بود. پس بالطبع با مراجعه به مقدمه همین یادداشت می توان این افراد را نیز عین نظام دانست.حال چطور است که نظام با خود چنین می کند؟آیا این به معنای بی آبرویی نظام نیست؟
مطمئنا احمدی نژاد و سران کودتا و حتی شخص خامنه ای که تحت تعقیب پلیس بین الملل بوده و امکان خروج از ایران ، حتی برای زیارت خانه خدا را ندارد، توان کسب آبرو برای نظام ورشکسته جمهوری اسلامی ندارند.جناب خامنه ای بهتر بود در زمان کودتا اندکی به فکر آبروی نظام بودند چرا که نظام فعلی مصداق این ضرب المثل فارسی است :
آبی است که رفته، سبویی است شکسته.
آقاي كروبي ديشب مي گفت روز قدس مردم قدرتشونو به اينا نشون مي دن!!!
پاسخحذفآبرو؟؟؟؟ مگه دارند؟؟؟
پاسخحذفسلام
پاسخحذفببخشید که دیر اومدم
اینا تعریف و معنی همه چی رو عوض کردن حتما از نظر اینا آبرو و اعتبار نظام تعریف دیگه ای داره و شامل امنیت مردم و رعایت حقوق زندانیان و.. نمیشه
در مورد فروم هم سر فرصت تو وبلاگم میذارمش
اما یه کاری هم که می تونیم بکنیم اینه که بچه های سبز هر چند وقت یه بار یه پست مشترک میذارن مطلب هم از طرف وبلاگ نویسای سبز پیشنهاد میشه یعنی هرکی مطلبی داشت میتونه پیشنهاد بده تا به عنوان پست مشترک بعدی باشه فکر می کنم از این طریق هم بتونیم اعضای فروم رو افزایش بدیم