صحبت بر سر طرح آشتی ملی است و گروههای مختلف عمدتا در مجمع تشخیص مصلحت نظام ( فقط نظام) مشغول تدوین طرحی برای برون رفت از بحران هستند.پس از ماهها تلاش گروه کودتا گر برای حذف صورت مسئله و تکذیب های پیاپی در ارتباط با وجود بحران ، نهایتا عقلا مجبور به پذیرش شرایط بحرانی شده و برای برون رفت از این وضعیت مشغول درانداختن طرحی نو هستند.
طبیعتا در هر مناقشه حداقل دو طرف درگیر بوده و هر دو طرف می بایست اولا یکدیگر را به رسمیت شناخته و حق حیات برای دیگری قائل باشند ، ثانیا به وجود مشکل و بحران قائل بوده و ثالثا اراده محکمی برای برون رفت از بحران و آشتی در ایشان وجود داشته باشد.
اگر چه پیش بینی ، آنهم در سیاست چندان محلی از اعراب نداشته و اساسا کار منطقی نیست ، اما نگاهی به عملکرد و موضع گیری های طرفین درگیر ، خوش بینی برای حصول نتیجه را از هر ناظری خواهد گرفت.
جناح صاحب قدرت از ابتدا با اغتشاشگر خواندن معترضان و فتنه گر نامیدن رهبران و رقبای سیاسی خود و همینطور بازداشت گسترده فعالان سیاسی سعی در حذف رقیب داشته و اساسا برای هر آنکه در مخالفت ایشان فکر کرده و نظری ابراز دارد حقی برای ادامه حیات در فضای سیاسی قائل نیستند.لذا شرط اول عملا فاقد اعتبار خواهد شد.
مردان پیروز در انتخابات از فردای اعلام نتایج با اعلام پایان یافتن انتخابات و بسته شدن پرونده به هیچ وجه به پذیرش وجود بحران در جامعه تن در نداده و همواره آنرا توطئه ای خارجی تلقی کردند.از همین روی نیز از اعمال هرگونه فشار ، شکنجه و قتل و تجاوز فروگذار نکردند.جالب آنکه در خیابان های شهر ها یک به یک جوانان مورد اصابت باتون و چماق و گلوله قرار می گرفتند و سران کودتا اوضاع را آرام و تحت کنترل اعلام نموده و یکسره چشم بر هر آنچه به وقوع می پیوست بسته بودند.این در حقیقت در معارضه با اصل پذیرش بحران بوده و یکی از طرفین منازعه از دیدن و پذیرش واقعیت خودداری می کند.
مسلم آنست که وقتی یک گروه حق حیات برای رقیب خود قائل نبوده و از هر امکانی برای حذف رقیب بهره ببرد و منکر هر نوع مخالفت با خود بوده و معترضان را بازیچه دست خارجیان بنامد و وجود بحران را ساخته توهم افرادی کم خرد تلقی کند ، انتظار پذیرفتن شرایط آشتی ملی و تن دادن به طرح برون رفت از بحران توسط صاحبان قدرت به خوش بینی خارج از حد تصوری نیازمند است.
حتی اگر فرض را بر آشتی طرفین مناقشه در صدر هرم قدرت هم بنا کنیم باز ناگفته پیداست که هر طرحی که در آن خواسته های مردم نادیده انگاشته شود ، تغییری در شرایط بحرانی ایجاد نکرده و نظام مجبور به زیست در بحران خواهد بود.خواسته های مردم نیز از روز اول اعتراضات با شفاف ترین شکل خود عنوان شده و بر اجرای آنها پافشاری و اصرار کامل گردیده است. به راستی در میان طرح های برون رفت از بحران جایی برای تامین منافع ملت هم وجود دارد؟آیا امیدی هست که روزی مجمعی برای تشخیص مصلحت مردم هم تاسیس شود؟
مقاومت مردم به مثابه عکس بالا در همه تاریخ ادامه یافته و مطالبات به انحای مختلف فرصت ظهور و بروز خواهند یافت. خوب بود اگر می شد این مطالبات را ما با فریاد خود طلب می کردیم و نسل های بعدی را از آنچه در این عکس دیده می شود رهایی میدادیم.
امید آنکه هیچ یک از فرزندان ایران طعم فقر و لباس مندرس و پاهایی که رنگ کفش نو به خود ندیده و استخوانهای بیرون زده و از همه مهمتر رویارویی با حکومت خودکامه ، مستبد و دیکتاتور را نچشند.
عکس بینظیر بود
پاسخحذف