صدا وسیما

اگر از بی تفاوتی صدا وسیما در روزهای مانده به انتخابات خرداد ماه بگذریم ، برنامه های هیجان بخش این رسانه که از صبح روز 22 خرداد و همزمان با شروع به کار حوزه های رای گیری آغاز شد و بصورت یکپارچه در تمام کانالهای صدا و سیما بصورت همزمان پخش شد غیر قابل چشم پوشی بود.

اما سئوالی که به شکلی کاملا کلیشه ای در تمام کانالهای صدا و سیما از مردم حاضر در حوزه های رای گیری پرسیده می شد حاوی نکته جالبی بود که چندان به آن توجه نشد.سئوال این بود : چنانچه کاندیدای مورد علاقه شما در انتخابات پیروز نشود واکنش شما چیست؟

پرسش این سئوال و واکنش معترضان به نتیجه انتخابات از روز 23 خرداد مصداق پیدا کرد و بینندگان برنامه های رسانه ملی را مجاب به ستایش پیش بینی صدا و سیما در خصوص مسائل پیش آمده کرد.این که کارشناسان رسانه ملی تا این حد دقیق مشغول رصد کردن جامعه بوده و حوادث احتمالی را پیش بینی کرده بودند پدیده بسیار میمون و مبارکی بود و امید مکفی برای نظاره کنندگان برنامه های صدا و سیما ایجاد کرد که مسئولان محترم این رسانه امکان پیش بینی های درست و عکس العمل های دقیق و به موقع را در ارتباط با مسائل اجتماعی خواهند داشت.اما شمع این امید به سرعت در مقابل طوفان حرکات نه چندان مسئولانه رسانه ملی به میرایی رسید و خاموش شد.

ناگهان صدا و سیما به عارضه نزدیک بینی دچار شد و حدود 13 میلیون نفر از حاضران در انتخابات را ندید و نشنید.اعتراضات را اغتشاش خواند و یک شبه همه ایشان را وابستگان به بیگانه و مامور بر هم زدن نظم کشور قلمداد کرد.همان افرادی که روز قبل ملت همیشه در صحنه و حامیان نظام و ملت هوشیار خوانده شدند ، به طرفه العینی از سوی رسانه ملی و چند رسانه نزدیک به آن با اسامی فوق خوانده شدند که این رویه تاکنون هم ادامه یافته است.

حال فرض کنیم صدا و سیما به روال همان وسعت دید و بصیرت و بینشی که در روز انتخابات از خود بروز داده بود ، در روزهای بعد از آن نیز همان رویه را پیش می گرفت.اعتراضات را می دید و نمایش می داد ، فضا را برای بیان نظرات معترضان باز می گذاشت ، همانگونه که به برگزار کنندگان انتخابات مجال دفاع از عملکردشان را داد مجوز بیان دلایل معترضان را نیز صادر می کرد. براستی اگر صدا و سیما چنین کرده بود آیا امکان این همه حرکت های خارج از کنترل توسط رسانه های رقیب و ماهواره ای فراهم می شد؟آیا همین حرکت بخش بزرگی از معترضان را اغنا نکرده و از دایره اعتراض بیرون نمی آورد؟شاید این بزرگنمایی مسئولیت های صداو سیما تلقی شود، اما به واقع اگر چنین شده بود امروز ما درگیر بحران فعلی بودیم؟

اگر از عوارض داخلی ضعف رسانه ملی در برخورد با حوادث پس از انتخابات هم بگذریم ، انفعال رسانه ملی در مقابل آنچه در چند صد متری این رسانه به وقوع می پیوست سبب رشد و نمو رسانه هایی شد که بر روی کاغذ اساسا قابل مقایسه با رسانه ملی نیستند.رسانه هایی که نه در ایران مجوز فعالیت دارند ، نه امکان اعزام خبرنگار به ایران را دارند ، نه بودجه ای به وسعت بودجه صدا وسیما به ایشان تزریق شده و نه بنیه کارشناسی این رسانه را دارند ، امروز اما بصورت رقیب جدی رسانه ملی در آمده اند.این رسانه ها امروز نه تنها بعنوان رقبای جدی رسانه ملی درآمده اند که حتی در مواقعی و با ضعف بینش معدود افراد که باعث بزرگنمایی نقش رسانه های خارجی می گردند، دشمن امنیتی برای کل نظام معرفی شده و نظام را برای مقابله با ایشان مجبور به وضع قوانین ممنوعیت در خصوص همکاری با ایشان و ارسال پارازیت با انواع عوارض بهداشتی آن نیز کرده است.به راستی نفوذ بالای این رسانه ها در بین مردم اگر حاصل ضعف صداو سیما در اغنای مخاطبان نیست ، چه دلیل دیگری برای آن متصور است؟

همه این عوامل می توانست اتفاق نیفتد اگر ....