" تا آزادی اوضاع همینه"
جنبش هشت ماهه شد و به دهه فجر رسید.گروهی خسته شدیم و ناامید از پیگیری و گروهی قائل به صبر در راه بازسایی و اصلاح.رهروان امیدوار را خداقوت می گوییم و برای ناامیدان دلایل داریم از برای ادامه راه سبز که سرنوشت محتوم همه ما ایرانیان است.
اگر به داشته هایمان در این ماهها نگاهی بیندازیم خواهیم دید که به صد دلیل خستگی بی معنی است و به قول خودمان تا آزادی اوضاع همینه.
اسلحه و گاز اشک آور و شوک برقی نداریم. در مقابل ، داغ شهدا داریم ، صدها اسیر و هزاران آسیب دیده و داغ دار داریم و با همه این محرومیت ها محبت و صلح را آواز می دهیم.باور داریم به روزهای سبز و برای این اعتقاد صبورانه و فعال حرکت می کنیم.محبت مان در روزهای راه پیمایی را به یاد می آوریم.به راستی چقدر عشق و احساس مسئولیت به نفر کنار دستی مان بیشتر می شود .چقدر حس همکاریمان بیشتر می شود وقتی فیلم های موبایل را با هم تقسیم می کنیم.کودتا عشق به وطن و هموطن را در ما بیدار کرد که سی سال آنرا به صدها حیله و نیرنگ از ما ربوده بودند.سبزیمان را با هم قسمت می کنیم.
اما کودتا چه دارد؟دستان خون آلود ، صدها اسیر مانده در زندان که جز سر درد برای کودتاچیان حاصل دیگری نداشته است ، تمرکز از دست رفته ، خواب دیکتاتور در حجله ترس ،کیسه های پولی که جایی برای مخفی کردن آن نیست و از همه بدتر نفرت عمومی از دیکتاتور که امکان حضور بی دردسر او را در هیچ کجای سرزمین اشغال کرده نمی دهد.
پس:
به راه پیمایی 22 بهمن خواهم رفت چون نه ما ، نه موسوی ، نه کروبی و نه خاتمی امکان بازگشت نداریم .بازگشت ما دست دیکتاتور را برای حذف ما باز خواهد گذاشت و این آرزوی او است.
به رغم عربده کشی کودتا چیان در راه تهدید و ارعاب و خونریزی های بیشتر، 22 بهمن به خیابان می روم چرا که نیک میدانم که صدای بلند طبل از بزرگی نیست ، از خالی بودن درونش است.
در راه پیمایی 22 بهمن شرکت می کنم چون نمی خواهم فرزندم در کشوری با حکمرانان طالبانی رشد کند. اگر صحنه خالی باشد کودتا نه تنها فشار فعلی را بر ما ادامه خواهد داد ، که باز هم گشت ارشاد و مبارزه با ارذل و اوباش و مانور اقتدار را این بار به مراتب خشن تر از قبل به راه خواهد انداخت و انتقام اعتراضات را وحشیانه ترخواهد گرفت.
22 بهمن به خیابان خواهم آمد تا اجازه چپاول دارایی های کشورم را به کودتاچیان ندهم.حضور من شیرینی چپاول را به ذائقه آنها تلخ خواهد کرد.
22 بهمن به راه پیمایی خواهم رفت چون خالی بودن خیابان کنترل فعلی اوضاع را که در دست ماست از ما خواهد ربود. در موازنه قدرت میان سبزها و دیکتاتور ، به ظاهر دست بالا از آن دیکتاتور است اما نگاهی به وضعیت او در این مدت نشان می دهد همه اقدامات وی عکس العملی بوده و در پاسخ به خواست سبزها واکنش نشان داده است.لذا در حقیقت کنترل اوضاع در دست سبزهاست و این اشراف به اوضاع نباید به هیچ دلیلی از کف برود.
به تظاهرات 22 بهمن می روم تا ادعا های پوچ رسانه میلی را خنثی کنم.تا هر آنچه تدارک دیده را یکسره بر باد دهم،تا هر آنچه از دروغ و نیرنگ رشته ، پنبه کنم.
22 بهمن در خیابانم تا خون شهیدان سبز و زجر شکنجه دیدگان کهریزک و اوین پایمال نشود.
میروم چون ما بیشماریم و بیشمار از پشیز نمی هراسد.میروم چون ما با همیم پس نمی ترسیم.
22 بهمن به میدان انقلاب می روم.... تا به آزادی برسم .
مهندس را به بازسازیی سقف شکسته خانه پدری برگزیدیم چراکه او را از تبار سردار وسالار ملی و از خطه پهلوانان مشروطه می دانیم و با وی هم پیمانیم و بر سر میثاق خود خون دادیم.شیخ شجاع را از سرزمین دلیرمردان با غیرت لرستان برگزیدیم و میثاقمان را با وی به خون خود مهر می کنیم و می ایستیم تا جغد منحوسی که بر سر در خانه مان نوای شوم ساز کرده است را به خرابه ها برانیم ، که جغد را سکوت خرابه ها به وجد خواهد آورد و این سرزمین دیگر محل سکوت نیست . شهوت سکوت را از او خواهیم ستاند.
ما زنده به آنیم که آرام نگیریم
موجیم که آسودگی ما عدم ماست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر