شاید خیلی از سبز های ایران به پیروزیهای معترضان در تونس و مصر قبطه بخورند و سرعت در حصول پیروزی و راندن دیکتور در این کشورها را نشانی از قدرشناسی از فرصت ها توسط انقلابیون کشورهای مورد اشاره تعبیر کنند.اینکه دیکتاتور تونس که بیست سال در مسند قدرت بود و چند روزه مجبور به فرار شد و یا حسنی مبارک بعد از سی سال بسط قدرت با اولین نشانه های اعتراض مجبور به فراری دادن همسر و پسرش می شود عملا نشانه ای روشن از قدرت مردم است اما آیا وضعیت در این دو کشور مسیر درستی را طی میکند؟ آیا خروجی این تحولات و تغییرات بنیادی همان است که مردم ستم دیده مصر و تونس در پی آنند؟
آنچه از اخبار این اعتراضات به گوش می رسد چندان اعتمادی را در شنونده برای حصول نتیجه ایجاد نمی کند چرا که:
یکم هر دوی این قیام ها به همراه خشونت کامل و بهم زدن نظم اجتماعی و تغییرات بنیادین در نظام سیاسی اجتماعی کشور آغاز شد. این بدان معناست که از این پس در هر دوی این کشورها خشونت امری عادی و تئوریزه شده برای رسیدن به مقصود بوده و پس از استقرار سیستم جدید بهره برداری از آن جایز و در بعضی موارد لازم است.
دوم سرعت انجام تغییرات در هردو کشور به قدری است که این پیروزی زود هنگام فرصت کافی برای دوره انتقال را از فعالان سیاسی خواهد گرفت. آمادگی لازم در بین کنشگران سیاسی اجتماعی برای مواجه با پیروزی و اساسا برخورداری از برنامه مدون برای فردای بعد از دیکتاتوری امری است که در صورت عدم تحقق لطمات جبران ناپذیری را به حرکت اجتماعی زده و میتواند موجب انحراف کامل آن گردد.
سوم آمادگی بدنه اجتماعی برای زندگی در دوران بدون دیکتاتور نیز از ملزومات این حرکتهاست.اساسا بدون ارتقا سطح درک مردم از چرایی فقر و فشار و تبعیض و بی عدالتی ، امکان همراه کردن ایشان برای برطرف ساختن این نقایص غیر عملی خواهد بود وهمراهی توده ها در شرایط بدون علم به کنه دردشان ، همراهی از جنس احساس و هیجان و خشم است.
یادآوری این نکات و بسیاری دیگر برای سبزهای ایران لازم و ضروری است که از سویی آنها را مایوس نکرده و از سویی بشارتی باشد بر حرکت درست و منطبق با برنامه ایشان.ضمن آنکه حرکت امروز مردم تونس و مصر حرکت سی و دوسال پیش ماست.حرکتی که با هدف مشخصی آغاز نشد ، بدنه اجتماعی اشرافی بر دلیل اعتراضات نداشت ، مردم از مراحل تغییرو آینده آن بی خبر بودند و روشنفکران و فعالان سیاسی نیز برنامه ای برای فردای بدون دیکتاتور نداشتند و نتیجه آن نیز کاملا مشخص است.بنابراین نیاز به قبطه خوردن نیست.
اما نکته جالبی که قطعا باعث احساس غرور در سبزها خواهد شد اظهارات خطیب نماز جمعه هفته گذشته تهران است.احمد خاتمی در این خطبه ها قیام تونس و مصر را پس لرزه های انقلاب 57 ایران دانسته است!! بنده با ایشان کاملا موافقم و از تاثیر گذاری ایران در منطقه با اطلاعم اما نکته اینجاست که ایشان عامدانه آدرس اشتباه می دهد چراکه زلزله ای سی و دو ساله رمق ایجاد پس لرزه نداشته و خود جناب خاتمی نیک می داند که اگر پس لرزه ای هم باشد ناشی از زلزله قیام سبز ملت ایران در خرداد 88 است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر