۱۳۸۹ بهمن ۱۸, دوشنبه

روز خشم ایران


حرکت کاملا هوشمندانه است. تقاضای راه پیمایی در جهت حمایت از قیام مردم مصر و تونس . دلیل هم نمی خواهد چرا که حاکمیت پس از چند روز سکوت در پی تصرف و تملک این حرکت ها بوده و آنها را پس لرزه های انقلاب 57 ایران نامیده است.پس حمایت از آن مانند حمایت از مردم فلسطین و غزه و لبنان وظیفه شرعی و اخلاقی ماست.این همان چیزیست که در تقاضای موسوی و کروبی برای راه پیمایی 25 بهمن عنوان شده است.
بدون تردید حاکمیت به این درخواست پاسخ مثبت نخواهد داد اما دستاورد این چنین ماجرایی جالب است.
اول آنکه رهبران کودتا که ماهها در انواع تریبونها خبر از کوبیدن آخرین میخ بر تابوت جنبش سبز را می دادند در چالشی تازه اسیر میشوند.از سویی با دادن مجوز و خروش میلیونی مردم همه دروغ و نیرنگ دستگاه تبلیغاتی آنها یکسره بر باد خواهد رفت و ندادن مجوز نیز  نشان از سرزندگی و شادابی جنبش دارد که این نیز رسوا کننده است.
دوم این قبیل دعوت ها اگرچه با پاسخ منفی دولت مواجه خواهد شد اما بسان آبی است بر پایه های لرزان خانه عنکبوتی مستبدان.بی شک از همین امروز که خبر راه پیمایی 25 بهمن به همه نقاط ایران برسد ، خواب آشفته اقتدارگرایان را کابوس کرده و تمرکز ایشان را از بین خواهد برد.به یاد داریم در روزهای پس از 22 خرداد 88 را که با هر حرکت مردمی آشفتگی در رفتار کودتاگران مشهود بود.
سوم  عملکرد حکومت در مقابل این درخواست به نوعی محک راستی آزمایی بر ادعا های ایشان است.اگر حکومت به واقع حامی حرکت های مردمی است پس اولا می بایست از انجام حرکت  های اینچنینی پشتیبانی کرده و ثانیا اجازه  جرکت های مشابه را در داخل کشور نیز بدهد.

چهارم آنکه این راه پیمایی درست به فاصله سه روز از راه پیمایی دولتی 22 بهمن که در آن حاکمیت همه داشته های خود را نمایش خواهد داد،انجام خواهد شد و به نوعی می تواند صحنه زورآزمایی و تخمین وزن اجتماعی هر دو جریان باشد. قطعا در این تقابل وزن بیشتر از آن مردم خواهد بود که این به هیچ وجه نمی تواند مورد تایید حاکمیت باشد.
پنجم حرکتهای اجتماعی معمولا نقطه ای به نام final act یا حرکت نهایی دارند که این روز اساسا برنامه ریزی شده نبوده و در سیر حرکت عمومی اتفاق می افتد.شاید 25 بهمن نیز همان روز باشد.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر